Nicoletséa Georgia : Trois poèmes sur Agamemnon, Clytemnestre et Egisthe.

► ὁ λύχνος n° 151, novembre 2018, article deux.

[Nicoletséa Georgia envoie pour les lecteurs de Λύχνος trois extraits représentatifs de sa collection poétique qui s’intitule Le fil des Atrides («Ο μίτος των Ατρειδών», Patras, 2015). Elle reprend l’Agamemnon d’Eschyle où Clytemnestre, l’amante d’Egisthe, assassine son mari Agamemnon de retour à Argos. La traduction française est de sa main.]

I Le vainqueur vaincu

Je suis un homme

qui s’est donné beaucoup de mal

a beaucoup marché

a été beaucoup glorifié

qui a tout vécu

a tout savouré

a tout dompté.

Ma vie entière, dépliée sur le fil du rasoir.

Du bronze de Troie à la lame du couteau

d’Argos à Mycènes.

Et par la suite…

tout droit jusqu’au sein de l’éternité

tout droit jusqu’aux ports sans tempêtes d’Hadès.

II La maîtresse du devoir

Au centre de l’orchestre, la thymélè

Au centre de la mémoire, le crime

Au centre d’un univers masculin, Clytemnestre,

la sœur jumelle de la passion, la charmeuse à la nature virile, la meurtrière aux

manières obligeantes et à la mâle énergie.

Je suis celle qui a attiré avec un double langage sur le tapis rouge de ses usages

barbares le grand vainqueur.

Je suis celle qui ai souhaité la bienvenue, non seulement au tueur de ses deux enfants

et au laboureur du corps d’Iphigénie, mais également à la voix insaisissable de la

ménade troyenne. Elle a été appelée « hors d’œuvre » par les poètes. « Sa propre

proie », c’est moi qui le dis désormais, maintenant que je suis en état de tout juger d’un cœur froid et d’un œil clairvoyant.

Je suis celle que les siècles ont montrée du doigt

pour l’appeler l’athée, l’infidèle, la traîtresse, l’adultère, la tueuse. Des mots, des mots…

tant d’accusations que même le temps n’a pu délaver.

Une histoire qui n’a plus de sens particulier pour moi. Je ne ressens pas de peine à

cause des flèches du mépris. Tous ceux qui, au cours des siècles, me dénoncent,

n’ont plus la force d’étouffer la vérité.

Toute mon existence, témoin de la falsification.

ΙΙΙ

Moi, Egisthe

Soldat, moi aussi ; mais pas un soldat du champ de bataille,

comme le disent tous ceux qui parlent de façon frivole…

Soldat du vouloir : oui.

De chaque désir

de chaque mouvement

de chaque besoin

de chaque gémissement.

Soldat pour chaque larme

pour chaque hésitation

pour chaque lassitude

pour chaque détour de l’esprit

pour chaque diversion du cœur.

Lion lâche, ont-ils dit.

Lion gardien, j’objecte :

gardien de la confusion totale des sensations

gardien de la tendresse des amants adultérins

gardien fidèle de l’entrée des Choix

gardien double de la porte des Lions.

Mon histoire a été déroulée sur les lèvres des siècles, comme la

pelote de la barbe du Temps s’est dévidée,

sans fin.

J’ai ramé jusqu’à saigner des doigts ; jusqu’à

enfoncer mes rames profondément dans le sable et bâtir tout seul

le tombeau de mon corps décapité.

Mon nom, diffamation en a fait son butin.

La peine, qui m’a sauvé de la folie, à la fin

m’a amené délicatement au bout de la plume,

en fin de bilan,

au nœud ultime du Fil des Atrides.

NICOLETSEA GEORGIA

I

Ο ηττημένος νικητής

Είμαι ένας άνθρωπος

που, πολύ κοπίασε,

πολύ περπάτησε,

πολύ μάταια δοξάστηκε,

που, όλα τα έζησε,

τα γεύτηκε,

τα δάμασε.

Η ζωή μου όλη ξεδιπλωμένη πάνω στην κόψη τοῦ ξυραφισμού.

Απ᾽ το χαλκό της Τροίας, στο σιδερένιο λεπίδι

του Άργους και των Μυκηνών.

Κι ύστερα…

γραμμή στους κόλπους της αιωνιότητας,

γραμμή στ᾽ ασάλευτα του Άδη λιμάνια.

II

Η αρχόντισσα του χρέους

Στο κέντρο της ορχήστρας η θυμέλη.

Στο κέντρο της μνήμης το έγκλημα.

Στο κέντρο ενός αρσενικού σύμπαντος η Κλυταιμνήστρα,

η δίδυμη αδερφή του πάθους, η ανδροπρεπής ξελογιάστρα, η φόνισσα με τους

πολίτικους τρόπους και την αντρική ενέργεια.

Είμαι αυτή που έσυρε με λόγια δίσημα πάνω στον κόκκινο της

βαρβαροφροσύνης τάπητα το μέγα νικητή.

Είμαι αυτή που καλωσόρισε, όχι μονάχα το φονιά των δυο παιδιών της και του

κορμιού της τον οργωτή, μα και της τρωαδίτικης μαινάδας την ακατάληπτη

φωνή. Παροψώνημα, την αποκάλεσαν οι ποιητές. Βορά δική του λέω εγώ που

κρίνω, τώρα πια, με ψύχραιμη καρδιά και μάτι πιο ξεκάθαρο.

Είμαι αυτή που οι αιώνες ’δείξαν με το δάχτυλο

για να την πουν άθεη, άπιστη, προδότρα, μοιχαλίδα, φόνισσα. Τόσα και τόσα

λόγια, τόσες και τόσες κατηγόριες που ούτε ο χρόνος δεν μπορεί να ξεθωριάσει.

Όχι πως έχει πια ετούτη η ιστορία καμία ιδιαίτερη για μένα σημασία. Όχι πως

νιώθω τα βέλη της καταφρόνιας να με πονούν. Όχι πως έχουν τη δύναμη, όσοι,

αιώνες τώρα με καταγγέλλουν, να πνίξουν την αλήθεια.

Όλη μου η ύπαρξη, μάρτυρας της παραχάραξης.

ΙΙΙ

Εγώ, ο Αίγισθος

Στρατιώτης κι εγώ· όχι της μάχης λένε, όσοι

μιλούν επιπόλαια.

Στρατιώτης της επιθυμίας· ναι.

Κάθε επιθυμίας,

κάθε κίνησης,

κάθε ανάγκης,

κάθε στεναγμού.

Στρατιώτης για κάθε δάκρυ

για κάθε δισταγμό

για κάθε κόπωση

για κάθε παραστράτημα του νου

για κάθε παραπάτημα της καρδιάς.

Δειλό λιοντάρι, είπαν.

Λιοντάρι – φρουρός, αντιλέγω:

φρουρός της πανσπερμίας των αισθήσεων

φρουρός της τρυφερότητας των παράνομων εραστών

φρουρός πιστός της πύλης των Επιλογών

φρουρός διπλός της πύλης των Λεόντων.

Η ιστορία μου ξετυλίχτηκε στα χείλη των Αιώνων, όπως

ξετυλίγεται το κουβάρι της γενειάδας του Χρόνου,

χ ω ρ ί ς  τ έ λ ο ς.

Κωπηλάτησα μέχρι που μάτωσαν τα χέρια μου· μέχρι που έμπηξα

βαθιά τα κουπιά μου στην άμμο και μόνος μου έχτισα μνήμα για το

ακέφαλο σώμα μου.

Το όνομα μου το σκύλευσε ο διασυρμός.

Ο πόνος, που με γλίτωσε απ’ την τρέλα, στο τέλος

μ’ έφερε με αβρότητα στην άκρη της πένας,

στο πέρας του Απολογισμού,

στον έσχατο κόμπο του Μίτου των Ατρειδών.

ΝΙΚΟΛΕΤΣΕΑ ΓΕΩΡΓΙΑ

---

---